~Δημήτρης Γκιούλος~

Γεννήθηκε το καλοκαίρι του Όργουελ, πρόωρα. 
Μεγάλωσε στην Άμφισσα και ζει στην Πάτρα όπου και δεν τελείωσε το μαθηματικό. 
Σπούδασε μετάφραση, έχει γράψει 3 βιβλία μονάχος {εκδόσεις  Χαραμάδα},  ενώ μόλις κυκλοφόρησε ο ποιητικός του διάλογος Αντάρτικο²  (εκδόσεις Κουρσάλ, Δεκέμβρης 2016), με τον Κωνσταντίνο Παπαπρίλη-Πανάτσα. 
Θα τον βρείτε στο ΤΕΦΛΟΝ, στο yris.gr και αλλού. 
Δηλώνει προλετάριος του 21ου αιώνα.

Οι θεσμοί, η "σαβούρα των επινοημάτων" όπως έλεγε ο Πεσσόα, είχαν αναγκάσει την αγάπη να μετατραπεί στον μεγαλύτερο φυγά των σύγχρονων κοινωνιών. Ενός συστήματος στο οποίο τα ρολόγια χτυπάνε γρηγορότερα από ποτέ και που τα τρένα έχουν συνεχόμενα δρομολόγια. Από νωρίς. Από μικρά παιδιά. Κάποια που είχαν το θράσος να ονειρευτούν κατέληγαν με μια σφαίρα στο κορμί. Ένας μπόμπιρας, με γκρίζα από το άγχος μαλλιά, του σφύριξε μια αλήθεια. "Παλιά δίναμε εξετάσεις με φόβο μήπως δεν μπούμε στη σχολή που θέλαμε. Τώρα δίνουμε εξετάσεις με φόβο μη και δεν βρούμε δουλειά".

Ψάχνοντας για την αγάπη ανακάλυψε πως έλειπε και η ευτυχία, η χαρά και η όρεξη για ζωή. Οι επιθυμίες μας έγιναν βιτρίνες καταστημάτων και η ευτυχία μας πουλιέται στα δελτία των 8. Χάθηκαν όλες οι ελευθερίες μας όταν χάθηκε η ελευθερία της επιθυμίας. Κάναμε το σώμα μας νεκροταφείο κατασκευασμένων αναγκών, χαραμίζοντας το σήμερα για αυτό το γαμημένο αύριο που ποτέ δεν θα έρθει. Πουλήσαμε την αγάπη αγοράζοντας sex...

{ "Δι Άρλεκιν Πάροντι", Χαραμάδα 2011 }

«Τα πράγματα από όπου κι αν τα πιάσει κανείς μόνο χειρότερα μπορούν να χαρακτηριστούν, και μεις δώσαμε έτσι αβίαστα “το καλό μας” σ’ αυτούς που το ήθελαν. Τώρα που με φρίκη καταλαβαίνουμε πως ο εφιάλτης είναι κάτι που ζούμε κι όχι κάτι από το οποίο ξυπνάμε, μένει μόνο να παλέψουμε για να πάρουμε πίσω όλα όσα χάσαμε κι ακόμα περισσότερο. Όλα. Τα λέμε εκεί έξω…»

{ "12 ΚΑΡΕ", Ο κήπος με τις λέξεις 2012 }

Γεννήθηκες, ναι, αστική οικογένεια, ναι, βόρεια προάστια, ναι, τρεις ξένες γλώσσες, φυσικά, χορό, ιδιωτικό δημοτικό, μεγάλη προσαρμοστικότητα, γυμνάσιο, ωπ! Δημόσιο γυμνάσιο, οικονομικά προβλήματα πατέρα, κέρατο μητέρας στον πατέρα, κουμπάρος, μικρό πουλί, μεγάλο πορτοφόλι αν θυμάμαι καλά, έτσι ψιθυρίζονταν εκείνο τον καιρό. Αλλά ξεφύγαμε, δημόσιο γυμνάσιο, επαφή με άλλους ανθρώπους, διαφορετικούς. Εκεί άρχισες να κλείνεσαι στον εαυτό σου, εκεί είδες πόσο σου άρεσε να υψώνεις τοίχους. Και ήσουν καλή σε αυτό. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που καταλαβαίνω πως η αθωότητα δεν είναι κόσμημα που γεννιόμαστε μαζί του και κάποια στιγμή χάνεται. Στην πραγματικότητα, καταναλώνεται, τελειώνει και συνήθως γρήγορα. Δες το σαν ένα μήλο, ξέρεις, σαν κι αυτό των πρωτόπλαστων, μόνο που κάθε του δαγκωνιά δηλητηριάζει κι από λίγο το παιδί που κρύβουμε μέσα μας, ε, κι αν μπορείς να δώσεις δύο χαρακτηριστικά στην εποχή μας, είναι η ακόρεστη λαιμαργία μας και η δίψα μας για αίμα. Ακόμα και για το δικό μας.

{ "Ο τροχός της Τύχης", Χαραμάδα 2015 }

Χωρίς ιερά,

χωρίς όσια,
απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη ωστόσο,
θα ‘χω κάθε απάντηση
για τις ερωτήσεις σου.
Ένα χορό,
από ψυχές βασανισμένες,
να κυλά την τραγωδία σου,
μπας και φτάσεις
στην κάθαρση.
Μπας και βγεις μαζί μου στο βουνό
να ουρλιάξουμε.
Μπας και μπούμε μαζί, Δεκέμβρη, στην Αθήνα.
Μπας και πάψουν τα γιατί,
τα όπλα μας ν’ αδειάζουν.
Μπας και δεν με προδώσεις σαν το κόμμα.
Μπας κι ασφαλίσω την καρδιά μου
μη σκάσει.
Τσάμπα τόσα μαθήματα που σας έκανα.
Τίποτα δεν έμαθα.

{ Αντάρτικο² , εκδόσεις Κουρσάλ, Δεκέμβρης 2016 }