~Ιωάννα Γκανέτσα~

Η Ιωάννα Γκανέτσα γεννήθηκε καταχείμωνο του ’81, στη Λάρισα, μα στην καρδιά της είναι πάντα καλοκαίρι. Είπαν από νωρίς οι δάσκαλοι στη μάνα της πως έγραφε καλά, αλλά δεν φαντάστηκε πως είχε σημασία και της το ‘κρυψε. Τι το θες! Εκεί γύριζε πάντα, γύρω από τις λέξεις και τις σκέψεις της. Τις έκοβε και τις έραβε, να γίνονται συναισθήματα που κατάσαρκα φορούν οι άνθρωποι. «Ο έρωτας δε θέλει τίτλο» (εκδόσεις bookstars) δήλωσε με το πρώτο της βιβλίο κι επιμένει να μη ζει για τους τίτλους. Μήτε συγγραφέας, μήτε ποιήτρια. Μια εραστής της τέχνης κι όπου τη βγάλει. Κείμενά της φιλοξενούνται στο thessalonikiartsandculture.gr, καθώς και στη σελίδα της στο facebook: Ιωάννα Γκανέτσα – Ο Έρωτας Δε Θέλει Τίτλο https://www.facebook.com/gkanetsa/.

[Πολική νύχτα](πρώτη δημοσίευση)

Θήλασες τις αχτίδες του ήλιου

μ’ επιθυμία και

γαλούχησες τ’ αστέρια της νύχτας

με ηδονή.

Κι έμαθαν οι επιθυμίες

να μην κοιμούνται.

Και βάλθηκε η ψυχή

να περιμένει.

Από τότε, αργεί να ξημερώσει.

[Μετουσίωση]

Με τις σκέψεις μπλεγμένα κουβάρια,

στο λαβύρινθο του μυαλού κινώ τα νήματα.

Υφαίνω όνειρα και μεταποιώ

τα σιωπηρά συναισθήματα σε πράξεις.

Μεταβάλλω την επιθυμία σε φως,

να βλέπεις την αλήθεια καθώς έρχεσαι.

Μετατρέπω την ανάγκη σε χάρτη κι

αφήνω σημάδια στον ορίζοντα.

Μεταμορφώνω τους πόθους σε βήματα

ενώ μετρώ τις αποστάσεις του έρωτα.

Μεταπλάθω το σώμα σε λίκνο,

να βρουν να κοιμηθούν οι φόβοι σου.

Τροποποιώ τις αναστολές. Τις κάνω προσταγές.

Έλα. Μείνε. Νιώσε. Μην αργείς.

Αύριο θα πρέπει να τα κάνω όλα απ’ την αρχή.

Δεν θέλω άλλη αναβολή. Θέλω μετουσίωση.

Το εγώ και το εσύ στο εμείς.

Το μετά είναι η ουσία.

[Άτιτλες στιγμές ποίησης] από την προσωπική σελίδα της Ιωάννας Γκανέτσα στο facebook: https://www.facebook.com/gkanetsa/

Κι όσοι σ’ αγάπησαν, δεν φοβήθηκαν.

Ήρθαν νύχτα, λουσμένοι με φως και

φίλησαν το σκοτάδι σου, σαν να ‘ταν

η πιο λαμπερή μέρα του κόσμου.

Και ήταν.

—————————————————

Στον λαιμό της λήθης

κρύβω ένα φιλί για καληνύχτα.

Έτσι, για να θυμάσαι,

πόσο επιθυμούν οι αισθήσεις

και πόσο πονά η απουσία.

—————————————————

Οι έρωτες που δεν διαβαίνουν τη στιγμή,

δεν ταξιδεύουν στη θάλασσα του χρόνου.

Γαντζώνονται στα τείχη που υψώνουν οι φόβοι

και γίνονται αλμύρα που καίει τα χείλη.

——————————————————

Κάθε φορά που μου ‘δινες λέξεις,

εγώ τις πετούσα στη θάλασσα.

«Γίνε συναίσθημα», σου ‘λεγα «κι εκείνες,

θα βρουν το δρόμο να γίνουν ποίημα».

—————————————————

Σβήσε το φως. Δεν θα 'ρθει.

Οι παρ' ολίγον έρωτες δεν γιορτάζουν σήμερα.

Μες στις αόρατες φυλακές τους θρηνούν

τον σπασμό που δεν έζησαν.

—————————————————

«Εσύ είσαι ΕΣΥ», μου ‘πες

και κάρφωσες τα γράμματα στον τοίχο.

Κι όσο περισσότερο με λάτρευες

τόσο περισσότερο ξεχνούσες.

Να μ’ αγαπήσεις.

—————————————————

Η αλλαγή των εποχών πάντοτε φάνταζε

σαν διαβατήριο μιας κάποιας λύτρωσης.

Σαν εισιτήριο μιας κάποιας φυγής.

Μη φύγεις.

Τα πουλιά δεν σταματούν ποτέ να τραγουδούν

τους σπασμούς του παραδείσου,

ακόμη κι όταν πετούν πάνω απ’ την κόλαση.

—————————————————

Τι κι αν στον καθρέφτη της ζωής σου

ήμουν μόνο μια σκιά.

Τις νύχτες χόρευες μαζί της τα όνειρα σου

και το πρωί σ’ έβρισκε με το χέρι σου

πάνω στο στήθος, στο ύψος της καρδιάς.

Εκεί που πάντα θ’ ανήκω.

—————————————————

Κοιμήσου. Οι έρωτες

δεν πεθαίνουν ποτέ νύχτα.

Πεθαίνουν, όταν πια

δεν υπάρχει άλλη νύχτα.

—————————————————

Κι αν (με) φοβάσαι, κρύψε με

στις πιο σκοτεινές γωνιές του μυαλού σου.

Ίσως τότε καταλάβεις

πόσο φως γεννά η αγάπη.

—————————————————

Εκεί που οι αδύναμοι έρωτες πνίγονται

και οι δυνατοί μαθαίνουν να κολυμπούν.

Εκεί θα με βρεις.

Στις μεγάλες προσδοκίες.

[Mέθεξη](από το υπό έκδοση συλλογικό ποιητικό έργο της βραδιάς Ποίησης γένους θηλυκού στη Θεσσαλονίκη)

Μη μου μιλάς,

για καλοκαίρια που πέρασαν,

φορτωμένα προσδοκίες,

χωρίς ποτέ να βρουν λιμάνι να δέσουν.

Μίλα μου,

για ‘κείνα που οι νύχτες θα σε βρουν

ξαπλωμένο δίπλα μου, ν’ αφαιρείς

τις αποστάσεις απ’ το όνειρο.

Εκείνα που ράθυμα θ’ αγκαλιάσουν μνήμες

ενός έρωτα, που δεν γεννήθηκε ακόμη

κι αχόρταγα θα μετρήσουν

τα βήματα της επιθυμίας.

Τις ώρες που η αλμύρα

γλείφει τα πέλματα μας και η ραστώνη

φιλά τις άκρες των βλεφάρων μας

εσύ, μίλα μου.

Η φωνή σου να ταξιδεύει τον πόθο μου

και να μην ξέρεις, αν το σώμα μου χορεύει

στην αλλαγή των εποχών

ή στην εναλλαγή των αισθήσεων.

Μίλα μου,

για όσα ακόμη δεν ήρθαν

και με δάχτυλά σου

μέτρα στο κορμί μου φθόγγους.

Κι άφησε με εκεί, ξαπλωμένη δίπλα σου

με τα μάτια κλειστά,

χωρίς να ξέρω, αν κάνω έρωτα

με τα δάχτυλα σου ή τη φωνή σου.