Παρασκευή 28 Ιουλίου 2017

~Ρούλα Ερμείδη~

Η Ρούλα Ερμείδη γεννήθηκε στην Αθήνα στις 25 Φεβρουαρίου του 1982 και μεγάλωσε στα Καλάβρυτα. Σπούδασε Μάρκετινγκ και Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Αμερικανικό Κολέγιο της Ελλάδος και έζησε για κάποια χρόνια στην Αθήνα. Για ένα διάστημα εργάστηκε στο Υπουργείο Πολιτισμού. Το 2010 επέστρεψε στα Καλάβρυτα όπου ζει πλέον μόνιμα και εργάζεται στην οικογενειακή βιοτεχνία γλυκών και ειδών ζαχαροπλαστικής “Ερμείδης” . Η ποίηση την κέρδισε το 2014 (οριστικά) όπου και έγραψε το πρώτο της ποίημα. Αν και ρεαλίστρια, παραμένει ονειροπόλα... Πιστεύει στην ανθρώπινη αλληλεγγύη και ακόμα πως η μεγαλύτερη αξία για τον άνθρωπο είναι η αγάπη και η δύναμη αυτής...! Αν υπάρχει κάποια ελπίδα ο κόσμος μας να αλλάξει προς το καλύτερο, τότε μόνο η αγάπη έχει την δύναμη να το πετύχει!











(ΆΛΙΚΟ)
Το χρώμα που ζωγραφίζεις το είναι μου
Βαθύ όσο ο πόθος μας
Πορφυρό σαν το δειλινό
Κατακόκκινο όπως η φωτιά
Λέξεις βαμμένες με άλικο χρώμα
στοιχίζονται αυστηρά
μέχρι να έρθει η ώρα να παραδοθούν
στην αταξία που τους προκαλείς
Ενδόμυχες σκέψεις
όμοια,
έτοιμες να ξεγυμνωθούν
στα μάτια σου μπροστά
αποζητούν ευλαβικά να αφεθούν
στην παλίρροια της ηδονής
στο πολυπόθητο ταξίδι του έρωτα
να βουτήξουν στο βυθό της ψυχής σου
να εξαγνιστούν...
Άλικη πορφύρα
Χρωμάτισέ με όσο θες!
Σμίλεψέ με την αλμύρα της θάλασσας σου
Και θα με έχεις κάνει για πάντα δική σου.





(ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ)

Να γινόμουν μια στιγμή χαρταετός
πριν σκεφτώ στο φως να σ’ αγγίξω
στην δροσιά του αέρα
ν’ ανασάνει ο χρόνος

παιδικά χαμόγελα να σκορπίσουν
ψηλά στις αυλές του μέλλοντος
που το χώμα πετρώνει

εκεί που η ιστορία
υγροποιείται και χύνεται
άφησε έναν πολύχρωμο χαρταετό
λύσε την κλωστή στων χειλιών σου την άκρη
και δες τον κόσμο ν’ αλλάζει.






(ΜΝΗΜΗ ΑΙΩΝΙΑ ΜΟΥΣΑ)

Με ακούσιες κινήσεις
ρυθμικά σμιλεύεις τον χρόνο
Αιφνίδιο πόνο εγγίζεις
στο σώμα της μνήμης.
Cistus incanus λουλούδι πικρό
των νεκρών συντροφεύει τα σώματα
καθώς στοιβάζονται
πιστά αντίγραφα απουσίας.
Αναμνήσεις ασπρόμαυρες
ξεγλιστρούν σαν σκιές στον καθρέφτη
Θραύσματα μιας οδύνης αλλιώτικης
που ποτέ δεν τελειώνει.
Μνήμη η αιώνια Μούσα!





(ΕΚΕΙ ΘΑ ΜΕ ΒΡΕΙΣ)

Ήρθε ο χειμώνας.
Καιρός να ντύσεις την μοναξιά σου.
Η ψυχή σου να παραμείνει ζεστή
μακριά από τις θύελλες και τους ανέμους
που θα την ξυπνήσουν και θα την ξεγυμνώσουν.

Μόνο τα δάκρυα της βροχής να δεχθείς
να σου ξεπλύνουν τις πληγές
και ύστερα σαν βάλσαμο να ακουμπήσουν εκεί
να μαλακώσουν όλα όσα καλά κρυμμένα
χαράζουν την ψυχή σου.

Ντύσε την μοναξιά σου και θα με βρεις εκεί
το ίδιο όνειρο να ζούμε χωριστά κάθε φορά
όμως εγώ θα σου κρατώ το χέρι
να μείνει το όνειρο εδώ να μας ζεσταίνει
τους ίδιους πόθους και λαχτάρες να αντικρίζουμε μαζί
τα ίδια λάθη, τις ίδιες σκέψεις, την ίδια μοναξιά.
Μέχρι μια δυνατή βροχή να τα ξεπλύνει όλα
να πάρει μαζί της τους φόβους
και τον πόνο που σκέπασε την ψυχή μας
να αφήσει γυμνό το βλέμμα σου
να δει μέσα μου την αλήθεια όπως την πρώτη φορά,
έτσι και κάθε φορά.

Ντύσε την μοναξιά σου και θα με βρεις εκεί.




Δευτέρα 24 Ιουλίου 2017

~Ειρήνη Ιωαννίδου~

Η Ειρήνη Ιωαννίδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη ( 1967) όπου και ζει. Απόφοιτος του τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και φιλολογίας της Φιλοσοφική σχολής του ΑΠΘ.  Έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές , η τελευταία ''Σώμα Δρομολόγιο''  (2016), εκδόσεις  Σαιξπηρικόν. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα ηλεκτρονικά περιοδικά Ποιείν,  Θράκα, Φρέαρ  και στα περιοδικά Εντευκτήριο, Εμβόλιμον και Αίτιον.





ΣΩΜΑ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ (Εκδόσεις Σαιξπηρικόν 2016)

1.ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

Πότε ήρθε η ώρα δεν κατάλαβα
Μια συγκομιδή δεν αρκεί
ούτε ένα κίτρινο λιβάδι ιδεών
Τα είπαμε όλα ή σχεδόν
σε παθητικούς χρόνους
σε ενεργητική φωνή, αλλά όχι διάθεση


Το πρωινό ρίγος θα με βρει
περίπου στις έξι και μισή.
Θα προσποιηθώ ότι χωράω
στα παλιά αθλητικά
στις χοντρές μάλλινες κάλτσες


Το ρολόι χτυπάει ανελέητα
Ξεκούρδιστη χορεύτρια
με τα χέρια σου στα μαλλιά μου


σπασμένα







2.ΠΑΡΑΛΙΑΚΗ ΛΕΩΦΟΡΟΣ
Παγωμένη λίμνη κάτω από τα πόδια
πάλι από μανίκι γραπώνεσαι


Δείξε μου τώρα
εκείνη την πιρουέτα


Θα σε ακολουθώ όπως πάντα στις μύτες
πρώτα όμως
κατέβασε κάτω τα σκουπίδια –


η σκάλα γλιστράει  Είμαστε μιούζικαλ τελικά













3.ΑΚΡΥΛΙΚΟ

Ένα μήλο
κομμένο στη μέση
Δείπνο
με ακρυλικό
Λειώνει το πιάτο
δίπλα στα δάχτυλα


Ευτυχώς η θέα
-θυμάσαι τότε που σου έλεγα:
«θα μου λείψουν
τα φώτα απέναντι»
τη γλίτωσε
Τώρα, δε θα χρειαστώ
την αφίσα με το γαλάζιο του Ματίς


Τι και αν γκρέμισες τους τοίχους
Εγώ την υγρασία τις νύχτες
τη μυρίζω ακόμη:
στο σκοτάδι
στα κοιλώματα των εσωτερικών τοίχων,
στην υδρορροή που στάζει


Στο στόμα σου


Δεν θα μετρήσω
σε πόσες συλλαβές
θα με καταπιείς




4.ΤΟΠΙΟ
  
Όλη νύχτα ούρλιαζε
ο αέρας
κάρφωνε την ακοή στο ψιλόβροχο
Να βγεις έξω ξυπόλητος
δίχως ανάσα
Να μαζέψεις τα φύλλα χούφτες
να τα φορέσεις


Δυο φορές γύρισε
γύρω από το λαιμό του το λουρί
Άτιμο σκυλί
την άλλη φορά θα σε αφήσω
Να μάθεις
να ελέγχεις τους φόβους


Έτσι είναι η ζωή
δεν γλιστράνε τα βήματα
αλυσίδες σέρνουν
χλιμιντρίζουν μόλις τεντωθεί το σχοινί
Μέχρι να βγεις απέναντι
σε τόπο


Τοπίο αναγεννησιακό
Γαλάζια συννεφάκια και τα συναφή







  

1. ΜΩΣΑΙΚΟ


Τσιμέντο ρίχνεις στο νερό να είναι στεγανά τα διάσελα, απλώνεις την πραμάτεια σου στο φως, ένα λευκό λινό, ένα φιδάκι ασημένιο στο δάχτυλο, ενθύμιο. Σχίζεται η φλούδα, ώριμος καρπός μέσα στο στόμα η αγάπη. Ράβεις ένα σκισμένο πανωφόρι, ξεφτίζει η ραφή, μια λίρα κάλπικη χτυπάει στο μωσαικό κι ανοίγουνε τα χέρια στον αντίλαλο. Την μοναξιά σταυρώνεις με γλυκόλογα, στην αγκαλιά ένα αδράχτι ματωμένο. Σφιχτοδεμένο το κορμί από το νήμα, να ισιώσει η μοίρα σου, να είναι ευθύ το βλέμμα, όταν τα βλέφαρα ανοίξουν.








2. ΜΙΑ ΚΛΩΣΤΗ ΑΚΟΜΗ


Δεν με χωράει πια το σώμα, χλωρό σεντόνι να μου στρώσεις, μια σαθρή αγάπη να αποθέσω. Στην φτέρνα με πληγώνει και εγώ την μακαρίζω. Ανάβω το καντήλι, στάζω ροδόσταμο στο στόμα, κόβω τον άρτο ημών. Χρόνια σου έπλεκα την πρόφαση ''τον επιούσιον'' και λίγο όνειρο να το τυλίξεις στον λαιμό. Σου λέω - χαίτη δώσε μου να κρατηθώ, ένα χασάπικο πριν ξημερώσει, ένα βελόνι δίπλα στους βίους των αγίων. Με τις παλάμες θα ξορκίσω την ζωή, τον θάνατο με των ποδιών το τέντωμα θα καβαλήσω. Μια κλωστή θέλω ακόμη.
Στο λευκό που θα γαριάσει, εκεί θα οσμώνεται η θύμηση μου.

Παρασκευή 14 Ιουλίου 2017

~Γλυκερία Μπασδέκη~

H Γλυκερία Μπασδέκη γεννήθηκε στη Λάρισα το 1969 . Zει στην Ξάνθη.
Γράφει ποίηση, (τελευταία συλλoγή : Η Θεόδωρος Κολοκοτρώνης , Bibliotheque 2016) και θέατρο (τελευταίο θεατρικό : Oι Κόρες ,σκην. Bijoux de kant ,Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου ,2017)











Αυτό το καλώδιο είναι το τελευταίο πράγμα που μας συνδέει ακόμη

αύριο δεν θα μας συνδέει κανένα καλώδιο
αύριο θα πεθάνει ο γκράχαμ μπελ
αύριο θα γυρίσουμε στη μεγάλη σπηλιά
θα φοράω τη γούνα που έγδαρες
θα σε περιμένω με τα δεκατρία παιδιά μου
θα παρακαλάω να’ναι όλα δικά σου
αύριο θα πεθάνει η σταθερή τηλεφωνία
αύριο θα πεθάνουν τα άι φον
αύριο θα’χουμε τη μεγάλη κηδεία
χωρίς καλώδια
χωρίς οπτικές ίνες
η γούνα θα είναι ζεστή
θα μπουσουλάω στα τέσσερα
τα παιδιά θα πεινάνε
η σπηλιά δε θα μας χωράει
θα βγούμε έξω
έξω θα’ναι ο λύκος
έξω θα’ναι η αρκούδα
θα χορεύουμε πόλκα στην κηδεία του εφευρέτη
θα ζωγραφίζουμε τηλέφωνα με μωβ κορδέλλες
θα με λένε το Κορίτσι χωρίς Καλώδιο
θα με λένε η Γυναίκα με τα δεκατρία παιδιά
θα με λένε Μαύρη Ντριν
Θα με λένε Μαύρη Ντραν
θα με λένε Αλό,ιζ ενιμπόντι δέαρ;
αύριο δε θα’χουμε πολιτισμό
αύριο θα’μαι λιγότερο γενναία

-αύριο δεν θα μας συνδέει κανένα καλώδιο


πονάει ο λαιμός μου
έκλεισε ο λαιμός μου
ένας βράχος σφήνωσε στο λαιμό μου
έχει κατολίσθηση απόψε κι είναι ωραία
μην κλείσεις!
έχω κρατήσει λίγο καλώδιο
ίσα ίσα να περνάει μέσα απ΄τα βράχια
τι βράχια απόψε!
συγνώμη που μιλάω λίγο περίεργα
συγνώμη που καπνίζω δέκα πακέτα
συγνώμη που καπνίζω σαν πούστης
συγνώμη που έκλεισε η φωνή μου
έχω ένα βράχο μες στο λαιμό μου
έχω φωνητικές χορδές του κώλου
συγνώμη που ακούγομαι σαν καμπαρετζού
συγνώμη που σου σκοτίζω την Παναγία
-είναι ο βράχος ,αυτός τα κάνει
μέριασε βράχε να διαβώ
το κύμα απάνωθέ μου
θε μου
θε μου
Θε μου σώσε με
Θε μου πάρε το βράχο
απειλείται η φωνή μου
απειλείται η σχέση μου
απειλείται το κόκκινο νυχτικό μου
απειλείται το σετ μεταξωτά εσώρουχα/σουτιέν-κυλότα
απειλούμαι
χάνω τη φωνή μου
Χάνω την τραχεία
χάνω το φάρυγγα
χάνω την έσω λαρυγγική
σε χάνω απόψε-
μην
μην
μην κλείσεις

-αύριο δεν θα μας συνδέει κανένα καλώδιο

(απόσπασμα από τη συνομιλία με την Ανθρώπινη φωνή του Κοκτώ,για μια περφόρμανς της bijoux de kant )