~Ρούλα Ερμείδη~

Η Ρούλα Ερμείδη γεννήθηκε στην Αθήνα στις 25 Φεβρουαρίου του 1982 και μεγάλωσε στα Καλάβρυτα. Σπούδασε Μάρκετινγκ και Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Αμερικανικό Κολέγιο της Ελλάδος και έζησε για κάποια χρόνια στην Αθήνα. Για ένα διάστημα εργάστηκε στο Υπουργείο Πολιτισμού. Το 2010 επέστρεψε στα Καλάβρυτα όπου ζει πλέον μόνιμα και εργάζεται στην οικογενειακή βιοτεχνία γλυκών και ειδών ζαχαροπλαστικής “Ερμείδης” . Η ποίηση την κέρδισε το 2014 (οριστικά) όπου και έγραψε το πρώτο της ποίημα. Αν και ρεαλίστρια, παραμένει ονειροπόλα... Πιστεύει στην ανθρώπινη αλληλεγγύη και ακόμα πως η μεγαλύτερη αξία για τον άνθρωπο είναι η αγάπη και η δύναμη αυτής...! Αν υπάρχει κάποια ελπίδα ο κόσμος μας να αλλάξει προς το καλύτερο, τότε μόνο η αγάπη έχει την δύναμη να το πετύχει!

(ΆΛΙΚΟ)

Το χρώμα που ζωγραφίζεις το είναι μου

Βαθύ όσο ο πόθος μας

Πορφυρό σαν το δειλινό

Κατακόκκινο όπως η φωτιά

Λέξεις βαμμένες με άλικο χρώμα

στοιχίζονται αυστηρά

μέχρι να έρθει η ώρα να παραδοθούν

στην αταξία που τους προκαλείς

Ενδόμυχες σκέψεις

όμοια,

έτοιμες να ξεγυμνωθούν

στα μάτια σου μπροστά

αποζητούν ευλαβικά να αφεθούν

στην παλίρροια της ηδονής

στο πολυπόθητο ταξίδι του έρωτα

να βουτήξουν στο βυθό της ψυχής σου

να εξαγνιστούν...

Άλικη πορφύρα

Χρωμάτισέ με όσο θες!

Σμίλεψέ με την αλμύρα της θάλασσας σου

Και θα με έχεις κάνει για πάντα δική σου.

(ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ)

Να γινόμουν μια στιγμή χαρταετός

πριν σκεφτώ στο φως να σ’ αγγίξω

στην δροσιά του αέρα

ν’ ανασάνει ο χρόνος

παιδικά χαμόγελα να σκορπίσουν

ψηλά στις αυλές του μέλλοντος

που το χώμα πετρώνει

εκεί που η ιστορία

υγροποιείται και χύνεται

άφησε έναν πολύχρωμο χαρταετό

λύσε την κλωστή στων χειλιών σου την άκρη

και δες τον κόσμο ν’ αλλάζει.

(ΜΝΗΜΗ ΑΙΩΝΙΑ ΜΟΥΣΑ)

Με ακούσιες κινήσεις

ρυθμικά σμιλεύεις τον χρόνο

Αιφνίδιο πόνο εγγίζεις

στο σώμα της μνήμης.

Cistus incanus λουλούδι πικρό

των νεκρών συντροφεύει τα σώματα

καθώς στοιβάζονται

πιστά αντίγραφα απουσίας.

Αναμνήσεις ασπρόμαυρες

ξεγλιστρούν σαν σκιές στον καθρέφτη

Θραύσματα μιας οδύνης αλλιώτικης

που ποτέ δεν τελειώνει.

Μνήμη η αιώνια Μούσα!

(ΕΚΕΙ ΘΑ ΜΕ ΒΡΕΙΣ)

Ήρθε ο χειμώνας.

Καιρός να ντύσεις την μοναξιά σου.

Η ψυχή σου να παραμείνει ζεστή

μακριά από τις θύελλες και τους ανέμους

που θα την ξυπνήσουν και θα την ξεγυμνώσουν.

Μόνο τα δάκρυα της βροχής να δεχθείς

να σου ξεπλύνουν τις πληγές

και ύστερα σαν βάλσαμο να ακουμπήσουν εκεί

να μαλακώσουν όλα όσα καλά κρυμμένα

χαράζουν την ψυχή σου.

Ντύσε την μοναξιά σου και θα με βρεις εκεί

το ίδιο όνειρο να ζούμε χωριστά κάθε φορά

όμως εγώ θα σου κρατώ το χέρι

να μείνει το όνειρο εδώ να μας ζεσταίνει

τους ίδιους πόθους και λαχτάρες να αντικρίζουμε μαζί

τα ίδια λάθη, τις ίδιες σκέψεις, την ίδια μοναξιά.

Μέχρι μια δυνατή βροχή να τα ξεπλύνει όλα

να πάρει μαζί της τους φόβους

και τον πόνο που σκέπασε την ψυχή μας

να αφήσει γυμνό το βλέμμα σου

να δει μέσα μου την αλήθεια όπως την πρώτη φορά,

έτσι και κάθε φορά.

Ντύσε την μοναξιά σου και θα με βρεις εκεί.