~Χρήστος Μαθιουδάκης~

Ο Χρήστος Μαθιουδάκης γεννήθηκε και 

μεγαλώνει στην Αθήνα.

Ζεί απο την φωτογραφία, μα το μεγαλύτερο 

κομμάτι της ζωής του είναι η 

ποίηση.

Το “Κάποτε Έζησα” είναι η τέταρτη ποιητική 

συλλογή που εκδίδει ο ίδιος.

~Κατερίνα Λιάτζουρα~

Η Κατερίνα Λιάτζουρα γεννήθηκε στη Στουτγκάρδη της Γερμανίας, όπου και έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής της. Την εφηβεία της την πέρασε στο Βόλο. Ως φοιτήτρια του τμήματος Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου έζησε κάποια χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Τα δύο της αγόρια τα γέννησε στην Αθήνα. Από το 2005 ζει στη Χαλκίδα και εργάζεται ως εκπαιδευτικός στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση Ευβοίας. Οι μεγάλες της αγάπες είναι η ποίηση και η φωτογραφία.

{ΡΟΜΦΑΙΑ}

Η ενατένιση του κόσμου

δίχως προσδοκία μιας άλλης ζωής

γεννάει παιδιά του παραλόγου. Τσιράκια.

Το θέαμα της Ιστορίας και των εγκλημάτων της

γεννά παιδιά εξεγερμένα.

Βούτηξα ξαφνικά στα ταραγμένα νερά του περιθωρίου και του εφήμερου.

Βρήκα χοντροκοπιά, αν όχι ευτέλεια

στην υπόρρητη επίκληση της υπερβατικότητας.

Υπερβατική είναι μόνο η αυθεντία

που σύρθηκε εδώ

κομίζοντας ρομφαία.

Δαφνοστόλιστη.

{ΘΡΙΑΜΒΙΚΑ ΕΓΚΑΥΜΑΤΑ}

Απομακρύνθηκα από όχθες

όπου θρίαμβος και μεγαλοστομίες

διασφαλίζουν δόξα και δοξασίες.

Νοσταλγική αθωότητα και ενοχική συνείδηση

κόσμος απλός, γεμάτος

το Απόλυτο της εφηβείας

με οδήγησαν στον λυρισμό

στη σοβαροφάνεια

και στην ψευδαίσθηση της αθανασίας.

Θριαμβικά εγκαύματα ενός μεθυσμένου ήλιου

φτιαγμένο από την αλμύρα της θάλασσας και το ελληνικό φως

δεν μένει άλλο

από το να βυθιστεί

σε αλλεπάλληλες περιπλανήσεις.

Όπου μόνο εικόνες

σκυθρωπών ηρώων της παιδικής μου ηλικίας συναντώ.

Κάποια μέρα άρχισα να σκέφτομαι.

Και σκέφτηκα να μην επιστρέψω από το Απόλυτο.

{ΦΩΝΕΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ}

Γέμισαν τ’ αυτιά φωνές.

Φωνές χωρίς πρόσωπα.

Ασώματες.

Στερεότυπα απαράλλακτα

χωρίς απροσδόκητα

χωρίς ενδεχόμενα

η φωνή του ανθρώπου

παραμορφώνεται

νοθεύεται

και τέλος τέλος ακυρώνεται.

Μια εφιαλτική εντύπωση σφηνώθηκε στον λογισμό μου.

Πως ο άνθρωπος θα εκλείψει.

Θα απομείνει μόνο η μιλιά

μηχανική

ηχογραφημένη

υπαγορευμένη

ξεκρέμαστη στον αέρα

δίχως στόμα, γλώσσα ή λαλιά

δίχως νόημα.

Κενή.

{ΜΟΡΦΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ}

Τύχη και άνεμος

δίνουν στα σύννεφα μορφή

ανθρώπινη η ψευδαίσθηση

να αναγνωρίζει γνώριμες φιγούρες.

Ένας κρανοφόρος μαυριδερός με κυνηγά στη μέση της πλατείας.

Δακρυγόνα μου θολώσανε τα μυαλά.

Λακέδες με στήσανε σε στάση Εσταυρωμένου.

Συγκαλυμμένα συντρόφια ψάχνουν στα σακίδια.

Ένα χέρι με ανασηκωμένο το μέσον των δακτύλων.

Ένας παχύδερμος έρποντας αρχηγός

γαλάζιος πράσινος κόκκινος πολύχρωμος.

Δεν ξέρω.

Εγώ πια βλέπω άχρωμα.

{ΗΛΙΟΦΩΤΗ ΠΕΤΡΑ}

Ηλιόφωτη πέτρα

απαρνιέται συνηθισμένες ιεραρχίες.

Πύρινο κράσπεδο

αμφισβητεί τους θεσμούς.

Κομμάτι μάρμαρο

τις αυθεντίες και τους κατά κανόνα

ιεροποιημένους κατόχους

της ηθικής.

Ξάφνου εμφανίστηκε η δύναμη του προφανούς

σαν φωτισμός της λογικής

σαν Αποκάλυψη της βούλησης.

Μια ρανίδα αίματος στην άσφαλτο.

Μου άνοιξε το κεφάλι.

Το μυαλό ξεχύθηκε.

Ο χρόνος σταμάτησε το δάκρυ.